Σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς κύκλους η Γαλλία αντιμετωπίζεται όπως η Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ως ο «μεγάλος ασθενής της Ευρώπης».
1.000 και πλέον εργοστάσια έχουν κλείσει στη χώρα από το 2009 -ένδειξη αποβιομηχάνισης- το δημόσιο χρέος έχει φθάσει το 90% του ΑΕΠ και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 10%.
Μέσα σε περιβάλλον δυσανεξίας της γαλλικής κοινής γνώμης για την ΕΕ η εκλεπτυσμένη ακροδεξιά Λεπέν προελαύνει ασκώντας και πολιτική πίεση. Τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις πρόσφατες εκλογές Γερουσίας στη Γαλλία που για πρώτη φορά απέσπασε 2 έδρες, το ακροδεξιό κόμμα δείχνει να αποκτά ερείσματα σε μικρομεσαία και υψηλά κοινωνικά στρώματα με όχημα τον υπεραπλουστευτικό λαϊκισμό.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η δεύτερη οικονομία της Ευρωζώνης δήλωσε εμμέσως πλην σαφώς ότι, εν γνώση της, δεν πρόκειται να πειθαρχήσει στον χρυσό κανόνα του 3% του Συμφώνου Σταθερότητας, τουλάχιστον για το 2015.
«Δεν γίνονται οι χώρες να αντιμετωπίζουν τις χώρες σαν κακούς μαθητές» δηλώνει προς το παρόν και η Ιταλία, δια στόματος Ρέντσι.
Κι όσο κι αν τον κατηγορούν για επικοινωνιακού τύπου εξαγγελίες μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της χώρας, δεν παύει και η Ιταλία, η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης να αδυνατεί να φτάσει το όριο του 3% που συμφωνήθηκε μεν αλλά είναι στην πράξη πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί.
Είναι άλλο να σχεδιάζεις ένα σύστημα κι είναι άλλο να το κάνεις να δουλέψει.
Το ίδιο μοιάζει να ασπάζεται και ο Ντράγκι που έχει μετατρέψει την ΕΚΤ σε οπισθοφυλακή ρευστότητας για όσες οικονομίες δοκιμάζονται αλλά επιμένουν στις αλλαγές και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.
Ωστόσο διαφαίνεται ότι η δημοσιονομική εξυγίανση, η ευελιξία στις αγορές εργασίας, η απελευθέρωση της οικονομίας κάθε εθνικής οικονομίας δεν εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής αναζήτησης. Όπως πιστεύουν οι Γερμανοί.
Θέλει αρετή και τόλμη για να αμφισβητήσεις το δόγμα Μέρκελ. Ο Ολάντ εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής μέχρι τώρα, αλλά ίσως ο Ρέντσι να αποδειχθεί καταλύτης ως προσωπικότητα, ειδικά σε χρονική καμπή που η Βρετανία είναι απούσα.
Η Ευρώπη, που στηρίζεται στην αυταρχική εκτελεστική εξουσία όπως την ξέρουμε, δυσφημίζει την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ιδέα της Ευρώπης μπορεί να αναβαθμιστεί μόνο αν αυξηθεί η ευημερία. Η Ευρώπη υπήρξε η ήπειρος της ανάπτυξης και του κοινωνικού κράτους.
Ο απλός Ευρωπαίος πολίτης, ζώντας στην καθημερινή αγωνία, δεν κρίνει την Ευρώπη υπό το πρίσμα των μεγάλων αλλαγών αλλά από την προσωπική του προοπτική.
Ζούμε μια ιστορική διαδικασία που θα οδηγήσει (;) στην κατασκευή μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Προϋπόθεση: η επίσπευση της ολοκλήρωσης με δημοκρατικούς όρους.
Αν ισχύει η ρήση του Jean Monnet, ότι «η Ευρώπη θα προχωρήσει μέσα από τις κρίσεις», τότε ας ελπίσουμε ότι η Γαλλία και η Ιταλία θα την προκαλέσουν προς όφελος όλων μας.
Πηγή: protagon.gr
No comments:
Post a Comment