2009. Ο Παπανδρέου αρνείται να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί “λεφτά υπήρχαν” και ο Καραμανλής που αρνείται να πει στην ελληνική κοινωνία πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην ελληνική οικονομία, δεν φτάνει μέχρι την τότε Προεδρική εκλογή, προκηρύσσει εκλογές για να αποφύγει την εκλογική συντριβή της ΝΔ.
Το τι μεσολάβησε μέχρι σήμερα, το ένιωσε η ελληνική κοινωνία στο πετσί της. Μείωση 25% του εθνικού ΑΕΠ σε 5 χρόνια, παγκόσμια πρωτιά για χώρα σε μη εμπόλεμη κατάσταση και η ρετσινιά της χώρας που της αρμόζει παραδειγματική αγωγή, γιατί πρόκειται για «ειδική περίπτωση».
Τι συνειδητοποίησε όμως το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης; Συνήθως μονολογούν με εξομολογητική διάθεση: «ξέρουμε πολύ καλά τι μας έφερε ως εδώ, δεν μπορούμε να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη».
2014: Η αξιωματική αντιπολίτευση, πιστή στις παραδόσεις και -γιατί να πρωτοτυπήσει άλλωστε- δεν ψηφίζει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη ότι η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, προτιμά να περπατήσει “ξυπόλυτη στα αγκάθια των αγορών”.
Η συγκυβέρνηση, διατείνεται ότι θα διακόψει τη χρηματοδότηση από το ΔΝΤ, με επιτόκιο κόντα στο 3% για να δανειστεί από τις αγορές πιθανότατα με 7% και πάνω. Τόσο υψηλό επιτόκιο δανεισμού προσφερόταν στη χώρα λίγο πριν γίνει το PSI το 2012, όταν και κατέστη μονόδρομος η προσφυγή στον μηχανισμό διάσωσης της ευρωζώνης και του ΔΝΤ γιατί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας «έπιασε πάτο».
Στον ίδιο πάτο, «χτυπούν καμπάνες» Χρηματιστήριο Αθηνών και διεθνείς αγορές ότι θα καταλήξει η «παλικαριά» της κυβέρνησης να βγει στις αγορές. Ειδικά όταν στο εσωτερικό της χώρας κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιδίδονται σε μπαράζ ανευθυνότητας. Αλληλοκατηγορίες, πολιτικοί εκβιασμοί, η συνήθης προεκλογική συνταγή δηλαδή, που οδηγεί στην κατάληψη της εξουσίας λες και είμαστε κάπου στο 2000.
Σε πλήρη προεκλογική διαστροφή οι μεν τάζουν κατάργηση μνημονίου και χρηματοδότηση άνευ όρων και επιτήρησης (!) και οι δε τάζουν κατάργηση μνημονίου και μη αναγνώριση όλων των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας προς τους πιστωτές. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι κοινός τόπος κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι η απουσία στοιχειώδους σχεδίου κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού για τα επόμενα έτη και ενός εθνικά συμφωνημένου προγράμματος αλλαγών για την ελληνική οικονομία.
Παίζουν το “παιχνίδι της κότας”.
Τρέχουν ιλιγγιωδώς προς την ίδια κατεύθυνση με τα οχήματά τους στοιχηματίζοντας ότι κάποιος θα βγει “κότα” και θα στρίψει πρώτος την τελευταία στιγμή για να αποφευχθεί η αμοιβαία καταστροφική σύγκρουση.
Η εθνική ζημία που μπορεί να προκύψει από μια τέτοια σύγκρουση, όπως έγινε και το 2009, αναδεικνύει την κακή ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού που αυτιστικά επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, απλά παραλλάσσονται τα πολιτικά υποκείμενα.
Αναρωτιέται κανείς πόσο πατριώτες είναι όλοι αυτοί που απεργάζονται σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας για να κρατήσουν ή να πάρουν την εξουσία.
Φαίνεται δε γνωρίζουν μια κρίσιμη διαφορά: Ανόητος είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του. Έξυπνος είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη των άλλων. (Φον Μπίσμαρκ)
Πηγή: protagon.gr
No comments:
Post a Comment