Τελικά, οι εκλογές του Γενάρη και η πρώτη φορά «αριστεροδεξιά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που προέκυψε, έχουν κατορθώσει κάτι, για το οποίο καμία ελληνική κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν κατάφερε να πείσει την ελληνική κοινωνία. Δεν αναφέρομαι στο ότι μπορείς ν' αναλάβεις την εξουσία χωρίς κανένα πολυετές επεξεργασμένο σχέδιο διαθρωτικών αλλαγών για την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής οικονομίας, αυτό το έκαναν κι οι προηγούμενοι. Ούτε στην περήφανη στάση της 20ης Φεβρουαρίου να υπογράφεται συμφωνία επέκτασης ενός προγράμματος με την ταυτόχρονη παράλειψη της χρηματοδοτικής εξασφάλισης της χώρας.
Δεν αναφέρομαι στο ότι σου παίρνει 4 μήνες να διαπιστώσεις ότι, όσο μακάρια κι αν πλέεις στα νερά της «δημιουργικής ασάφειας», διαπραγμάτευση χωρίς σχέδιο, νούμερα και στατιστικά στοιχεία δεν γίνεται. Ούτε καν στη θλιβερή καινοτομία αυτής της κυβέρνησης ότι στο όνομα της διαφορετικής διαπραγμάτευσης νομιμοποιείσαι να προκαλέσεις ύφεση, χωρίς να πάρεις (ακόμα) δημοσιονομικά μέτρα, να στραγγίσεις τα δημόσια ταμεία και να εξοβελίσεις κάθε επενδυτική διάθεση. Μια βασική υπηρεσία και μόνο έχει προσφέρει η κυβέρνηση αυτή στην ελληνική κοινωνία, που βρίσκεται σε «ελεύθερη πτώση» κι ενώ βλέπει καθαρά το έδαφος, αρνείται να «ανοίξει» το αλεξίπτωτο. Να βάλει τέλος στον τρόπο που πολιτεύονται τα κόμματα στην εποχή της μεταπολίτευσης. Τέλος στην εποχή που τα κόμματα, για να αποκτήσουν την εξουσία, κατασκεύαζαν μύθους, εχθρούς, συνωμοσίες που τους συνέφεραν, τέλος στην ακατάσχετη παροχολογία και τον πελατειασμό.
Το τέλος της εποχής των ψευδαισθήσεων έχει την σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στις δραματικές στιγμές που ζούμε, ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί ν' αποφύγει να πληρώσει το τίμημα της αλήθειας και την προσγείωση στο διάδρομο του ρεαλισμού. Αν επικρατήσει το δόγμα «πρώτα το κόμμα, μετά η πατρίδα», θα αποδειχθεί ένας νέος και μοιραίος Πρωθυπουργός που προτίμησε να τηρήσει μια πρόσκαιρα βολική θέση απέναντι στο αλλοπρόσαλλο κόμμα του, αντί να υιοθετήσει μια εθνικά υπεύθυνη θέση. Η κυβέρνηση με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς της κατάφερε να φέρει και την χώρα σε δεινή διαπραγματευτική θέση και την ίδια σε στρατηγικό εγκλωβισμό. Εκλέχτηκε για μια καλύτερη συμφωνία μέσα στο ευρώ, δεν είχε, ούτε έχει λαϊκή εντολή ρήξης και δεν διαφαίνεται να έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να εφαρμόσει τους όρους μιας συμφωνίας και το πρόγραμμα δομικών αλλαγών, που χρειάζεται η χώρα. Το ενδεχόμενο εκλογών ειδικά χωρίς συμφωνία, ισοδυναμεί με «εθνική ευθανασία».
Στο άρθρο 41 παρ. 4 του Συντάγματος προβλέπεται ότι: «Η Βουλή που εκλέχθηκε μετά την διάλυση της προηγούμενης δεν μπορεί να διαλυθεί πριν περάσει ένα έτος αφότου άρχισε τις εργασίες της, εκτός από τις περιπτώσεις του άρθρου 37 [..]». Το οποίο άρθρο 37 στην παρ. 3 εν συντομία λέει ότι ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας προκαλέσει με παραίτησή του την προσφυγή στις κάλπες, αυτό δε γίνεται αυτόματα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει, δια της περιφοράς των διερευνητικών εντολών και στο τέλος την σύγκληση πολιτικών αρχηγών, να εξαντλήσει τις πιθανότητες σχηματισμού κυβέρνησης, με έσχατη επιλογή την προκήρυξη εκλογών από υπηρεσιακό πρωθυπουργό και υπηρεσιακή κυβέρνηση. Μέχρι να γίνει όλο αυτό, η χώρα θα έχει κατεβάσει ρολά.
Τον κίνδυνο να μας «μείνει η οικονομία στα χέρια» εμπεριέχει και η επιλογή του δημοψηφίσματος, καθώς από την προκήρυξή του μέχρι τη διεξαγωγή του μεσολαβούν τουλάχιστον 30 μέρες. Αυτό διεξάγεται σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος είτε α) για «κρίσιμα εθνικά ζητήματα», οπότε και απαιτείται η έγκριση 151 βουλευτών, είτε β) «για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα εκτός από τα δημοσιονομικά». Εδώ απαιτείται η έγκριση 180 βουλευτών. Αφήνω στη κρίση των αναγνωστών ποιο μπορεί να είναι το ερώτημα και στην φαντασία για το αν και ποια θέση θα λάβει η κυβέρνηση επί του ερωτήματος.
Αξιοσημείωτο δε, ότι, για να θεωρηθεί έγκυρο το δημοψήφισμα, πρέπει να ψηφίσει τουλάχιστον το 40% των εγγεγραμμένων στους καταλόγους. Περίπου 4 εκατομμύρια πολίτες, δηλαδή, τη στιγμή που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ άθροισαν μαζί 2,5 εκατομμύρια ψήφους περίπου στις πρόσφατες εκλογές. Ακόμα και η προσφιλής στην κυβέρνηση θεωρία παιγνίων, καταλήγει στην μοναδική επιλογή: Την υπεύθυνη διακυβέρνηση της χώρας. Έντιμη συμφωνία με όρους και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και να επωφεληθεί από την επενδυτική πνοή της πολιτικής μηδενικών επιτοκίων που επιτέλους προσφέρει η ΕΚΤ. Η άλλη λύση - τύπου Ζάμπια - μας κατατάσσει απλά σε άλλη ήπειρο.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
No comments:
Post a Comment