Πέρασε άλλος ένας ένδοξος εορτασμός της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Τα νιάτα της χώρας παρέλασαν, ο στρατός σχημάτισε το αξιόμαχό του στους δρόμους, η πολιτική ηγεσία ευχήθηκε στο έθνος και υπογράμμισαν πόσο επίκαιρα είναι τα ιδανικά των ηρώων του ’21, ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης.
Η κρίση είναι ένα «καπέλο», που ταιριάζει με όλα μας τα ρούχα. Με κοστούμια, με γραβάτες, με στολές, με τζιν, με κουρέλια, ακόμα και με φουστανέλες.
Στην εθνική μας ιστορία πάντα υπάρχει κάτι που μας «καπελώνει», που μας κάθεται στο σβέρκο. Ο ξένος ζυγός, το τουρκικό φέσι, οι βασιλιάδες, οι μεγάλες δυνάμεις, τα συμφέροντα και οι εθνικοί προδότες.
Το αυτί μας συνήθισε και η συνείδησή μας αποδέχτηκε να προτιμούμε τις ιστορίες από το να μελετούμε την Ιστορία.
Μας αρέσουν οι ηρωϊκές πράξεις, γιατί σφυρηλατούν τον ανυπότακτο εθνικό μας χαρακτήρα. Μας αρέσουν οι οριακές καταστάσεις και τα δραματικά διλήμματα. Λατρεύουμε να ακούμε για παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, δολοπλοκίες και αδιέξοδα. Δοξάζουμε τους τίμιους αγώνες, αλλά έχουμε μια ροπή στην διχόνοια και τον κατακερματισμό. Δεν αναλύουμε τα αίτια για να μην διδαχτούμε από τα λάθη των άλλων. Συνήθως αποδίδεται στις ιστορίες σαν γραφικότητα και λάθη του παρελθόντος. Αλλά σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Η παντελής απουσία ουσιαστικής μελέτης της Ιστορίας της χώρας και των χαρακτηριστικών του λαού μας οδηγεί εδώ και 190 χρόνια σε λανθασμένους χειρισμούς που σχηματίζουν ένα γαλανόλευκο μωσαϊκό από εθνικές αναδιπλώσεις. Αναμφισβήτητα ο αγώνας για ανεξαρτησία και ελευθερία υπήρξε μνημειώδης. Η Ελληνικότητα διασώθηκε, επιβίωσε και κατά καιρούς γνώρισε δόξες μέσα στον 20ο αιώνα. Είναι, όμως, λίγες οι στιγμές.
Ποτέ δεν συζητήσαμε δημόσια τι είδους κοινωνία θέλουμε. Ποτέ δεν βάλαμε και δεν τηρήσαμε κανόνες, γιατί η τουρκοκρατία μας άφησε συμπλέγματα. Πάντα μιμούμασταν, αναπαράγαμε καθυστερημένα και επαναπαυόμασταν. Ποτέ δεν εδραιώθηκε στη χώρα η κουλτούρα της συνεργασίας, η κοινή λογική και η επιδίωξη ενός κοινού στόχου. Δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε από κοινού, να συναποφασίζουμε και να συνυπάρχουμε σε καιρούς ειρήνης. Δεν φροντίσαμε ποτέ να χτίσουμε στέρεες βάσεις υποκινούμενοι από αγνό πατριωτισμό. Δηλαδή, ανάληψη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης.
Κινηθήκαμε μόνο από ιδιοτέλεια και από διάθεση εξόντωσης του εσωτερικού μας εχθρού, αδιαφορώντας για την Πολιτεία μας. Ο κοινός τόπος είναι παραδομένος στον φαύλο κύκλο της βίας, που ασκείται από τους κυβερνώντες στους πολίτες και από τις μειοψηφίες στους συμπολίτες τους. Στις μέρες μας, ο πολιτικός διάλογος ασχολείται με το γιαούρτι πολύ περισσότερο από την ανεργία ή την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων.
Κι αν η γενιά του ’21 μας ελευθέρωσε, σήμερα μια άλλη γενιά Ελλήνων, εκμεταλλευόμενη το αγαθό της ελευθερίας και της μακροβιότερης στη σύγχρονη ιστορία ειρηνικής διαβίωσης, συμπλήρωσε τον κύκλο της Ιστορίας, σχηματίζοντας ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Δυστυχώς, ούτε και σήμερα οι ηγέτες της χώρας μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον της χώρας από κοινού, απόδειξη ότι οι Έλληνες είναι άξιοι των προγόνων και της μοίρας τους. Πάλι βιάζουν τις καταστάσεις, συνθλίβουν τον ανθρώπινο παράγοντα, επιβάλλουν αναγκαίες αλλαγές με πρόχειρο τρόπο, σε μια χώρα που αρνείται να αλλάξει, γιατί είμαστε ιστορικά αγράμματοι και κοινωνικά υποανάπτυκτοι.
Άλλη μια λαμπρή εθνική στιγμή ταπείνωσης, στις Μεγάλες Δυνάμεις του σήμερα.
Τελικά το «καπέλο» μας πάει πολύ.
Χρόνια μας πολλά!
Πηγή: aixmi.gr
No comments:
Post a Comment