Από την Παιδεία ξεκινούν όλα…

1:48:00 AM Βουλή , Γαβρόγλου , εργασία , καθηγητές , κυβέρνηση , νομοσχέδια , παιδεία , πανεπιστήμια , Ποτάμι , φοιτητές 0 Comments

Την τελευταία βδομάδα του Ιουλίου και την πρώτη του Αυγούστου ο κόσμος πάει για μπάνιο. Στο πολύπαθο, όμως, ελληνικό κοινοβούλιο η κυβέρνηση με συμπιεσμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες «τσαλαβουτάει» στα νομοσχέδια. Προτιμά να νομοθετεί με την κοινωνία σε διακοπές. Πέντε σημαντικά νομοσχέδια (για την ανώτατη εκπαίδευση, για τους ΟΤΑ, για την υγεία, για την ψηφιακή πολιτική και ένα του Υπουργείου Οικονομικών) συζητούνται και ψηφίζονται με την διαδικασία «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευσης κατήγγειλε τις fast track κοινοβουλευτικές διαδικασίες (σωστά ως ένα σημείο) των προηγουμένων κυβερνήσεων, αποδεικνύεται «βασιλικότερος του βασιλέως» στην εξουσία.

Η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε νέα διάταξη στον κανονισμό της Βουλής προ μηνός και εξάλειψε τα χρονικά περιθώρια, που ίσχυαν μεταξύ των διαφόρων σταδίων της επεξεργασίας ενός νομοσχεδίου, έτσι ώστε να ψηφίζεται σε μια εβδομάδα από την κατάθεσή του, χωρίς καν να χαρακτηριστεί ως «επείγον», με την δικαιολογία ότι, εφόσον καταστρατηγούνται έτσι κι αλλιώς οι προθεσμίες, γιατί να τηρούνται χρονικά περιθώρια (!). Η διάταξη ψηφίστηκε και από τη ΝΔ, την ΔΗΣΥ και την Ένωση Κεντρώων. Το Ποτάμι καταψήφισε τη διάταξη αυτή και αναχώρησε από τη συζητήση του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, με το οποίο ήρθαν 22 άσχετες και εκπρόθεσμες τροπολογίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

20 συνεδριάσεις επιτροπών, 10 ολομέλειες, 1394 σελίδες νόμων προς μελέτη, για να ψηφιστούν όπως-όπως «σαλαμοποιημένοι» νόμοι, που βρίθουν αναχρονιστικών και ρουσφετολογικών διατάξεων.

Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας άλλαξε με νόμο την 1 Αυγούστου (!).

Τα Α.Ε.Ι. επιστρέφουν στο 1982! Πομπώδεις εκφράσεις, όπως «ακαδημαϊκές ελευθερίες», «αποκατάσταση της δημοκρατίας», «άσυλο ιδεών», «η γνώση δεν είναι εμπόρευμα», χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Αναχρονιστικός ακαδημαϊκός βερμπαλισμός, που η πραγματικότητα της κοινωνίας της γνώσης και της καινοτομίας έχει προ πολλού αφήσει πίσω.

Ναυαρχίδα της αντιμεταρρύθμισης, η κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, του φορέα εκσυγχρονισμού της στρατηγικής των ΑΕΙ και της διασύνδεσης με την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα του νόμου Διαμαντοπούλου.

Ενώ κάλλιστα το Πανεπιστήμιο μπορεί να απελευθερωθεί και ως προς τα εκπαιδευτικά του προγράμματα – προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα, με το νόμο Γαβρόγλου, για να δημιουργήσει μια Σχολή ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά θα πρέπει να το εγκρίνει το Διεθνές Πανεπιστήμιο.

Π.χ αν το Πολυτεχνείο θέλει να κάνει ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα για συντήρηση αρχαιοτήτων, θα αποφασίζει το Διεθνές πανεπιστήμιο, λες και το Πολυτεχνείο δεν έχει την τεχνογνωσία.

Είναι αυτά τα προβλήματα του ελληνικού Πανεπιστημίου σήμερα;

Δεν ζούμε σε μια γυάλα. Κάνουμε εξαγωγή διανοητικού κεφαλαίου, στο οποίο όμως η ελληνική κοινωνία, ο Έλληνας γονιός και φορολογούμενος έχει επενδύσει. Το πρόβλημα είναι ότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν εξαιρετικά περιορισμένους κρατικούς πόρους, υποφέρουν από την κομματοκρατία και δεν διαθέτουν εξωστρέφεια για να επιβιώσουν στο διεθνές περιβάλλον.

Πρέπει οι κομματικές παρατάξεις να αποσυρθούν από τα πανεπιστήμια. Δεν μπορούν οι κομματικές παρατάξεις να θεωρούν τα πανεπιστήμια τα δικά τους πεδία δράσης για την στρατολόγηση κομματικών οπαδών. Υποτίθεται, ότι θέλουμε να φύγουμε από τη «πτυχολαγνεία» και να πάμε στο περιεχόμενο και το νομοσχέδιο αυτό δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες παραγωγής κενών τίτλων σπουδών. Το γήπεδο, όμως, πλέον δεν είναι το ελληνικό δημόσιο του 1980 (για να θέλουμε «χαρτιά»), αλλά ο παγκόσμιος ανταγωνισμός. Μπορεί η γνώση να μην είναι εμπόρευμα -όπως σωστά λέγεται-, αλλά δεν μπορεί να είναι και κουρελόχαρτο. Και αν χαμηλώνεις συνεχώς τον πήχη, αδιαφορώντας για την ποιότητα, τότε ναι, γίνεται κουρελόχαρτο.

Το Πανεπιστήμιο του μέλλοντος πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον κρατικίστικο ορίζοντα, να αποκτήσει ευελιξία και σύνδεση με την κοινωνία, άρα και με την αγορά εργασίας, προωθώντας και την επιχειρηματικότητα.

Η εκπαίδευση -και δη η ανώτατη εκπαίδευση- είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα, για να βγούμε από την κρίση. Αν θέλουμε να δούμε την ατζέντα του μέλλοντος, όμως, δεν θα την βρούμε μέσα στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου.

Το νομοσχέδιο στέλνει το μήνυμα ενός δήθεν ριζοσπαστισμού (στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά επιβάλλει τελικά τον απόλυτο συντηρητισμό, την υποχρεωτική στροφή στο παρελθόν στις νέες γενιές της χώρας.

Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, εν μέσω θέρους.