Βρισκόμαστε λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το φθινόπωρο του 1989. Η οικογένεια Kerner στο Ανατολικό Βερολίνο προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μετά την «απόδραση» του πατέρα στη Δύση. Η Christiane Kerner, ταυτισμένη με την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και υποστηρικτής του Κόμματος, παθαίνει καρδιακή προσβολή και πέφτει σε κώμα, όταν βλέπει τον γιο της Alexander να συμμετέχει σε μια πορεία ενάντια στην κυβέρνηση, και να ξυλοκοπείται από αστυνομικούς.

Όταν ξυπνά μερικούς μήνες αργότερα, το τείχος έχει πέσει και το Ανατολικό Βερολίνο έχει ήδη αλλάξει ριζικά. Ο γιατρός ανακοινώνει στον Alexander και στην αδερφή του Ariane, πως οποιοδήποτε σοκ μπορεί να είναι καθοριστικό για τη ζωή της μητέρας τους. Στο μεταξύ όμως η Γερμανία έχει ενοποιηθεί, το καθεστώς έχει καταρρεύσει και το τείχος έχει πέσει. Ο Alexander αποφασίζει να αναπαραστήσει την Ανατολική Γερμανία μέσα στο δωμάτιο της μητέρας του, χωρίς να της πει τι έχει συμβεί, ώστε να μην υπάρξει δυσάρεστη εξέλιξη στην υγεία της. Κάποια στιγμή η Christiane βγαίνει, χωρίς να την αντιληφθούν οι υπόλοιποι, έξω από το σπίτι και αντικρίζει δυτικά αυτοκίνητα, διαφημίσεις δυτικών καταστημάτων όπως το ΙΚΕΑ, με αποκορύφωμα ένα ελικόπτερο που μεταφέρει ένα κομμάτι από άγαλμα του Λένιν.

Ο Alexander δικαιολογεί όπως-όπως τα γεγονότα και με τον συνάδελφό του Denis (που έχει όνειρο να γίνει σκηνοθέτης), δημιουργεί τηλεοπτικές εκπομπές και δελτία με φανταστικές ειδήσεις (τα οποία τα μεταδίδει μέσω βίντεο στη μητέρα του), που δικαιολογούν αυτά που είχε δει η Christiane. Πρόκειται για το σενάριο της πολυβραβευμένης ταινίας του Βόλφγκανγκ Μπέκερ “Goodbye Lenin”.

Τον Μάρτιο του 2001 αναχώρησε το τελευταίο αεροσκάφος από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, ένα Boeing 737 της ΟΑ, με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Η άφιξη της πτήσης 424 της ΟΑ από το Μόντρεαλ στις 14:59 της 28ης Μαρτίου 2001 σηματοδότησε την μετάβαση στην εποχή του νέου Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Το πρωί της 29ης Μαρτίου 2001, το νέο αεροδρόμιο μπήκε σε πλήρη λειτουργία με την πρώτη αναχώρηση της πτήσης 1572 της KLM προς Άμστερνταμ, σφραγίζοντας μια εποχή 60 χρόνων και οριοθετώντας τη διακοπή όλων των εμπορικών πτήσεων από το Αεροδρόμιο του Ελληνικού.

15 χρόνια μετά το «Ελληνικό» παραμένει η μεγαλύτερη αναξιοποίητη ελεύθερη έκταση στον δυτικό κόσμο. Έξι χιλιάδες στρέμματα ή αλλιώς Hyde Park (του Λονδίνου) και Central Park (της Νέας Υόρκης), μαζί. 5.250.000 τμ είναι το παλιό αεροδρόμιο και 950.000 τμ η παραλιακή ζώνη του Αγίου Κοσμά (με ακτές περίπου 3,5 χιλιομέτρων).

Στο Ελληνικό δεν προσγειώνονται αεροπλάνα πια. Μοιάζει όμως να απογειώθηκε και να προσγειώθηκε απότομα μια ολόκληρη χώρα.

Την απογείωση της ακατάσχετης ευφορίας του μιλένιουμ, της ένταξης στο ευρώ, των Ολυμπιακών Αγώνων και της ανέμελης αστακομακαρονάδας διαδέχτηκε η άτσαλη προσγείωση, η έκρηξη του δημοσίου ελλείμματος, του αποκλεισμού της χώρας από τις αγορές, της χρεοκοπίας και της βίαιης πτώσης του βιοτικού επιπέδου και του ΑΕΠ, συνεπεία των μνημονίων.

Από το πολύβουο αεροδρόμιο του Ελληνικού που είχε κλείσει το λειτουργικό του κύκλο απέμεινε ένα εγκαταλελειμμένο κουφάρι του που πρόσφατα μετατράπηκε στο γκέτο του Ελληνικού για την εγκατάσταση τεσσάρων και πλέον χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών σε συνθήκες ντροπής για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Μεσολάβησαν 15 χρόνια διαχρονικής αδράνειας και αδυναμίας των κυβερνήσεων στην αξιοποίηση ενός σημαντικού περιουσιακού στοιχείου της δημόσιας περιουσίας.

Το σίριαλ αξιοποίησης του χώρου του παλιού αεροδρομίου ξεκίνησε το 2004. Τότε μια κυρίαρχη δημοσιονομική χώρα, όμηρος όμως της ραθυμίας και της έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού αλλά και ποικίλων αντιδράσεων που ευδοκιμούν στις δυνάμεις της αδράνειας δεν κατάφερε να μεταμορφώσει την περιοχή προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος. Ούτε υπό το καθεστώς των πρώτων δύο μνημονίων επήλθε συμφωνία για την αξιοποίησή του. Οι πρώιμες αντιδράσεις είχαν ανθίσει στο αντιμνημονιακό έδαφος και ο τοπικός χαρακτήρας μετατράπηκε σε καμίνι λαϊκής οργής για το «ξεπούλημα» που συνιστούσε συν τοις άλλοις και «περιβαλλοντικό έγκλημα».

Σήμερα το 2016 η Ελλάδα μια χώρα υπό ακόμα πιο περιορισμένη πλέον δημοσιονομική κυριαρχία και με τις δυνάμεις της τότε αδράνειας στο τιμόνι της χώρας, συμφώνησε για την παραχώρηση του Ελληνικού και την επικύρωση του διαγωνιστικού αποτελέσματος ως «προαπαιτούμενο» μιας δόσης.

Ακόμα και στην ύστατη στιγμή, το Ελληνικό δεν αντιμετωπίστηκε ως αναπτυξιακό έργο. «Προτεραιότητα στο πράσινο», έγραφε η Αυγή την επομένη της συμφωνίας για το Ελληνικό, για να χαϊδέψει τα αυτιά στο κομματικό ακροατήριο που από την υστερία πέρασε στην εποχή της εκκωφαντικής σιωπής.

H ανάγκη της δόσης, η απόλυτη συνθηκολόγηση και η επιθυμία για διατήρηση στην εξουσία –τι τραγική ειρωνεία– είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα εμβληματικό, από κάθε άποψη, έργο ίσως αποδειχθεί ορόσημο για την αλλαγή πορείας στον τομέα της επιχειρηματικότητας που τόσο πολύ χρειάζεται η χώρα.

Η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο ενιαίο αφήγημα και μια συμπεριφορά φιλική στην επιχειρηματικότητα, δήλωσε πρόσφατα ο Αναπληρωτής Υπ. Οικονομικών κ Χουλιαράκης.

Πως μπορεί να γίνει πράξη το νέο αφήγημα;

Με την διαρκή επιβολή νέων φόρων που καθηλώνουν την οικονομία και «φουσκώνουν» την παραοικονομία ή με τα «κροκοδείλια δάκρυα» που χύνει ο ομόλογος του κ. Σπίρτζης για κάθε αποκρατικοποίηση που υπογράφει;

Με τις αυταπάτες του Πρωθυπουργού ή με τις εμμονές του κ. Δρίτσα που «σφυρίζει αδιάφορα» –παρά το πλήγμα που δέχεται η κρουαζιέρα εν μέσω τουριστικής περιόδου–­ από τη συνεχιζόμενη επί 19 ημέρες απεργία στα δύο μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας του ΟΛΠ και του ΟΛΘ;

Τα εγκαταλειμμένα αεροδρόμια, τα «κλειστά λιμάνια» αποτελούν σημάδια μιας άλλης ξεπερασμένης εποχής, της εποχής που περιγράφεται στην ταινία «Goodbye Lenin».

Για να αντιμετωπιστεί η αποεπένδυση και η ύφεση που μαστίζει την χώρα απαιτείται στρατηγικό σχέδιο, περισσότερη δουλειά και καθαρό μυαλό. Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν διαθέτει αυτή η κυβέρνηση.

Πηγή: Liberal