.png)
«Made in Greece»
Η ελληνική κοινωνία και οικονομία τελεί σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από ό,τι όταν διαμορφώθηκε το πλαίσιο της σχετικής συμφωνίας τον Οκτώβριο. Πολύ απλά το πηγάδι βάθυνε.
Η Γερμανία και οι «συν αυτή» δεν επιθυμούν να προσφέρουν περισσότερα χρήματα, κυρίως λόγω του ότι οι έλληνες κυβερνώντες παρουσιάζονται παντελώς αναξιόπιστοι. Και στα μάτια των Ευρωπαίων, που αντιλαμβάνονται ότι δεν πρόκειται να πάρουν τα λεφτά τους πίσω αλλά και στα μάτια των ελλήνων πολιτών, που είδαν το εξής οξύμωρο: το κυβερνών πολιτικό προσωπικό να σπεύδει να εφαρμόσει οριζόντια όλα τα αντικοινωνικά μέτρα, και να σέρνεται, όταν πρόκειται να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, που ούτως ή άλλως είναι εντοπισμένες στο ελληνικό (παρα)οικονομικό σύστημα.
Η επικρατούσα αντίληψη μέχρι σήμερα ήθελε, σε χοντρές γραμμές, την πολιτική σκηνή χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα: το πρώτο, αυτό που κυρίαρχη είναι η κρατικίστικη αντίληψη, όπου η ανάδελφη Ελλάδα μπορεί και χωρίς την ευρωπαϊκή οικογένεια και η Δύση και η αγορά αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, και το δεύτερο το στρατόπεδο που ασπάζεται πιο εξωστρεφείς και φιλοευρωπαϊκές ιδέες επηρεασμένες από την ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση και επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης – ακόμη κι αν η χώρα βγει λαβωμένη αλλά ζωντανή.
Εύκολα θα περίμενε κανείς τα παραπάνω ελληνικά στρατόπεδα να κουμπώσουν στους όρους «αντι-μνημονιακό» και «μνημονιακό» αντίστοιχα. Όροι που αρέσκονται να χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο εξυπηρετείται ευκολότερα αλλά λανθασμένα το διαρκές δίλημμα «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Αυτό συνέβαινε μέχρι την Κυριακή 12-2-2012.
Η υπερψήφιση του Μνημονίου Νο2 μπορεί πρακτικά να μη σημαίνει και τίποτα, αν η Ελλάδα εξακολουθήσει να ζει με την άρνηση και την ψευτοϋπερηφάνεια. Η συντριβή του παραδοσιακού δικομματικού συστήματος, όμως, και η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού υπήρξε το μεγάλο κέρδος της ελληνικής κοινωνίας: Η αποσαφήνιση των θέσεων του κάθε βουλευτή και του κάθε κόμματος ξεχωριστά. Η πολυσυλλεκτικότητα ξεχείλωσε και ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει, σκέφτεται.
Παρότι το Μνημόνιο δεν συζητήθηκε ποτέ επί της ουσίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, κατάφερε να αναδείξει δυο πράγματα:
α) Το έλλειμμα δημοκρατίας που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και εκπορεύεται από τη Γερμανία. Εξαιτίας των ασφυκτικών χρονικών πιέσεων οι λαοί και τα Κοινοβούλια δεν συμμετέχουν, απλά εκτελούν.
β) Ορισμένοι έλληνες πολιτικοί έχουν πολλά περισσότερα κοινά με «πολιτικούς τους αντιπάλους» από τα έτερα κόμματα απ’ ό,τι έχουν με τους ανθρώπους που κάθονται στο ίδιο έδρανο.
Βρισκόμαστε στο μέσω ενός οικονομικού πολέμου εντός της ΕΕ και είναι σημαντικό να βρισκόμαστε εντός της Ευρωζώνης, όταν θα αναδιαταχθεί ο ευρωπαϊκός χάρτης. Είναι αλήθεια ότι έχει καταστεί, ίσως και πλειοψηφική η άποψη στην Ευρώπη, ότι η Ελλάδα θα εξαναγκαστεί εκ των συνθηκών να βγει από το ευρώ.
Παρά ταύτα, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εξακολουθεί να είναι βαρύτερο από το όφελος. Η αναδημιουργία του ευρώ είναι πολύ δυσκολότερη από την υποτίμησή του.
Ποια είναι η πράξη αντίστασης της χώρας και ποιος είναι, τελικά, ο εχθρός; Αρκούν οι συμβολικές κινήσεις και οι δηλώσεις υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας του Προέδρου της Δημοκρατίας;
Από πού προκύπτει ότι η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας ταυτίζεται με την υπεράσπιση ενός συστήματος διακυβέρνησης που παίρνει άφεση αμαρτιών για τις φαύλες πρακτικές που για χρόνια εφάρμοσε; Γιατί υπερασπιζόμαστε κάθε λογής πολίτη που στρέφεται με τις πράξεις του κατά του κοινωνικού συνόλου;
Το ερώτημα είναι όχι γιατί ο κ. Σόιμπλε λοιδορεί τη χώρα μας, αλλά ποιος έδωσε το δικαίωμα στους Έλληνες κυβερνώντες να την λοιδορούν και να παράγουν φούσκες. Η απάντηση δυστυχώς είναι: το εκλογικό σώμα και το εκλογικό σύστημα. Το ίδιο εκλογικό σώμα που τώρα αναζητά ευσυνείδητους πολιτικούς που επικαλούνται τη συνείδησή τους. Ας αξιολογήσουμε τους πολιτικούς του «όχι» στα δύσκολα και του «ναι» στους διορισμούς από την πίσω πόρτα.
«Για χρόνια παίζαμε άμυνα», είπε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιαννίτσης. «Πώς θα ξεφύγουμε, πώς να μην κάνουμε αυτό που δεσμευόμαστε, πώς να συρρικνώσουμε στο μηδέν τις υποχρεώσεις μας, πώς γενικά να πάρουμε κι άλλα λεφτά, κι άλλα χρέη».
Ήρθε η ώρα να παίξουμε επίθεση σαν χώρα. Ύψιστη πατριωτική υποχρέωση όλων είναι να συμβάλλουμε στην εθνική παραγωγική ανασύνταξη. Ας μάθουμε να αγαπάμε την ευθύνη. Ξεκινώντας από την ψήφο μας και την καθημερινή μας συμπεριφορά.
Βρισκόμαστε στην 187η θέση στη λίστα με θέμα “to do business», πίσω από την Παπούα-Νέα Γουινέα και τη Μογγολία. Από την άλλη, σχεδόν ένας στους τρείς Έλληνες απειλείται από τη φτώχεια στην Ελλάδα. Με μια διαφορά: Δεν είμαστε κάπου στον Ειρηνικό ή στην Ασία αλλά στην Ευρώπη με το πιο ισχυρό νόμισμα στον κόσμο κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ας αντιτάξουμε μια στοιχειώδη σύνθεση ομάδας μεταρρυθμίσεων, πέρα από τις άδικες περικοπές, ας μείνουμε μέσα στο παιχνίδι μέχρι να αλλάξει και ο σχηματισμός της Ευρωπαϊκής ομάδας στο γήπεδο της ΕΕ.
Δεν χρειαζόμαστε άλλα καμένα κτήρια. Δεν μπορεί η δυναμική μιας χώρας να εξαντλείται στη φαγωμάρα και στα συνθήματα των social media.
Ας σταματήσουμε τα αυτογκόλ από τα αποδυτήρια κι ας σκεφτούμε το «πώς» και όχι το «αν».
Πηγή: aixmi.gr
0 comments: